Znowu temat pajęczyn, ale dzisiaj w zupełnie innym wymiarze. To co zobaczyłam kilka dni temu, po dość zimnej i wilgotnej nocy, przyprawiło mnie o zachwyt i jednocześnie przekonało, że w każdej brzydocie można znaleźć piękno.
Wystarczy tylko przyozdobić. Na przykład resztkami rosy czy kroplami dżdżystego deszczu.
Nie wiem jak to piękno odbierali właściciele utkanych misternie sieci. Może obok mojego zachwytu, po drugiej stronie rozgrywał się dramat niszczonej pracy i perspektywa braku jedzenia? Może mój aparat nieświadomie uwieczniał nieszczęście gromady wielonogich, które by przeżyć ten dzień musiały podwoić siły w budowaniu nowych zasadzek?
Jakoś tak jest stworzony ten świat, że to samo zdarzenie obserwowane z różnej perspektywy przynosi różne wrażenia estetyczne. Dla jednych piękno, dla innych smutek. Dla jednych radość, dla innych przerażenie. I patrząc na te zdjęcia, pewnie niewiele osób zastanowi się nad syzyfowym losem właścicieli jedwabnych sieci. Zaś wiele osób zachwyci się moim bystrym okiem i wyczuciem idealnego momentu w czasie ;)
(więcej zdjęć na blogu)
...
.
